Sebaceous adenitis / SA - diagnostyka u Akit
Diagnostyka Sebadenitis
Nierozsądne jest stosowanie jakiegokolwiek leczenia jedynie na podstawie domysłów. Dlatego podstawą każdej terapii jest prawidłowa i rzetelna diagnostyka.
Rozpoznanie choroby, poza objawami klinicznymi i danymi z wywiadu, opiera się głównie na badaniu histopatologicznym. W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić choroby przebiegające z podobnymi objawami klinicznymi w przebiegu, w których dochodzi do powstawania wyłysień i zaburzeń w rogowaceniu. Na liście rozpoznań różnicowych należy umieścić: dermatozy odpowiadające na podawanie witaminy A, dermatozy cynkozależne, dermatofitozy, nużycę, leiszmaniozę, niedoczynność tarczycy, pierwotne zaburzenia rogowacenia, pęcherzycę liściastą, chłoniaka epiteliotropowego, dysplazję mieszków włosowych, w tym dysplazję zależną od pigmentu (wyłysienia rozjaśniające barwę włosów, dysplazję mieszków czarnych włosów).
Badania histopatologiczne - ich przeprowadzenie oraz prawidłowa interpretacja wyników wymagają dużego doświadczenia laboratoryjnego. Niestety, czasem zdarzają się błędne diagnozy, skutkujące błędnym leczeniem. Stąd tak bardzo ważne jest powierzenie diagnostyki własnego psa doświadczonemu w dziedzinie rozpoznawania tej choroby laboratorium.
W postawieniu rozpoznania pomocne jest badanie włosa – trichografia. W badaniu mikroskopowym widoczne są ściśle przylegające do niego złogi, ktore złożone są z łoju i keratyny, określane jako mankiety łojowe.
Pewne rozpoznanie choroby może być postawione wyłącznie na podstawie badania histopatologicznego. Biopsję powinno się wykonać z kilku miejsc, co zwiększy prawdopodobieństwo znalezienia charakterystycznych zmian. Wycinek skory należy pobrać trepanem 6–8 mm i utrwalić w 10% formalinie. Preparaty do oceny histopatologicznej barwi się rutynowo metodą hematoksylina-eozyna. W preparatach biopatów od psów z zapaleniem gruczołów łojowych stwierdza się parakeratyczną lub ortokeratyczną hiperkeratozę. Widoczne jest ponadto zapalenie gruczołów łojowych z naciekiem złożonym głównie z komórek jednojądrzastych (makrofagów i komórek plazmatycznych). W bardziej zaawansowanych przypadkach dochodzi do całkowitego zaniku gruczołów łojowych.
U psów rasy akita histopatolodzy proponują, aby zmiany oceniane były zależnie od stopnia zniszczenia gruczołów łojowych, w trójstopniowej skali:
- Zmiany pierwszego stopnia charakteryzują się niezmienioną liczbą gruczołów łojowych z obecnym zapaleniem (w nacieku stwierdza się bardzo zrożnicowane komórki: histiocyty, makrofagi, granulocyty obojętnochłonne, eozynofile, komórki plazmatyczne, mastocyty oraz limfocyty).
- W przypadku zmian drugiego stopnia stwierdzane jest zmniejszenie liczby gruczołów łojowych, a naciek zapalny może, lecz nie musi, być widoczny.
- W zmianach ocenianych na trzeci stopień gruczoły łojowe nie są już widoczne w obrazie histopatologicznym. Podobnie jak w przypadku zmian drugiego stopnia, naciek zapalny nie zawsze jest tu stwierdzany.